ArTıK 2/B SıNıFıYıZ!

Yorucu bir günün ardından zar zor evine gelmişti. Bitkin bir biçimde zile bastı. İçeriden cevap gelmedi. “Namazda olabilir” diye düşündü. Ceplerini yokladı, belli ki anahtarını arıyordu. Tekrar zile bastı. Yok, yine kapı duvar. Sinirlenmeye başlamıştı. Kaç defada söylemişti oysa , “Benim geleceğim saatte evde ol” demişti. Yine nereye gitmişti bu kadın? Merdivene oturdu, yorgundu. Aklına cep telefonu geldi. ”Dur şunu bir arayayım gelsin” diye düşündü. Söylene söylene numaraları çevirdi. İşte çalıyordu telefon. Bir dakika, yoksa evden gelen ses eşinin cep telefonunun sesi miydi? Evet, hakikaten telefon evde çalıyordu. Artık iyice endişelenmeye başlamıştı.20 dakikadır kapıda bekliyordu. Eşi telefonunu hiç yanından ayırmazdı. Başka bir şehirden tayinle geldikleri için burada hiç kimseyi tanımıyorlardı. Eşi sadece çarşı pazar işi için dışarı çıkar, fazla gecikmeden eve dönerdi. Çaresiz çilingiri aradı.
Tedirgin beklenen bir 10 dakikanın ardından çilingir kapıyı açtı. Adam elindeki yirmiliği alelacele adamın eline tutuşturdu. Ayağındaki ayakkabıları bile çıkarmadan eve daldı. İlk olarak salona baktı, boştu. Göğüs kafesinde atıp duran kalbi değildi sanki. Nefes alıp vermesi zorlaşmıştı. Yüzü kıpkırmızıydı. Holü nasıl geçtiğini bilemeden yatak odasına daldı. İşte oradaydı yatağında yatıyordu biriciği. Sabah bıraktığı gibi pijamalarıylaydı hala. Korktu, bir adım daha atamadı. Ya en sevdiğine bir şey olduysa! Ne yapardı? İki saniye içinde binlerce teori üretti. Onsuz nasıl yaşardı? Düşünemedi. Birden aklına geldi. Hiç yok yere dün akşam nasılda üzmüştü bir tanesini. Oysa ne kadar çok seviyordu onu. Kavuşmaları ne kadar zor olmuştu? Cesaretini topladı. Yanına gitti sevdiceğinin. Elini korka korka alnına değdirdi, sıcaktı. Bir şey olmamıştı. Yaşıyordu sevgilisi. Dürtükledi, ”Hayatım uyan!” diyebildi sadece. Gözleri aralandı ahusunun. Şaşkınlıkla “Sen ne zaman geldin?” dedi kadın. “Bir saattir kapıdayım. Cebini aradım açmayınca telaşlandım, çilingir çağırdım” dedi. Kadın eşini yine kızdırdığını düşündü korku dolu gözlerle baktı.
“Dün akşam tartışınca başım çok ağrıdı, uyuyamadım, ilaç aldım. Ağır geldi herhalde hiç uyanmamışım” diyebildi.

Adam hiç bir şey söyleyemedi. Yaptığının cezasını bugün verdiği zor sınavla ödediğini düşündü. Eşine sımsıkı sarıldı. “Beni affet, seni seviyorum” dedi. Kadın gülümsedi. Adamın beyninde hala aynı sorular yankılanıyordu.

“Ya ona bir şey olsaydı?”


M. Aslan(Yazı bana aittir.)